RANIA AHROUCH - WELCOME TO 2024

In mijn korte film vorm ik een dystopie waarin een aantal themas voorkomen. Hier onder worden die thema’s genoemd samen met mijn gedachtengang achter het thema.

Isolatie en eenzaamheid: ik wil echt dat de kijker voelt hoe leeg de wereld is en de isolatie en eenzaamheid van de hoofdpersoon voelt.
Angst: de angst voor de overheid en andere mensen moet duidelijk naar voren komen.
Schuld: de hoofdpersoon voelt zich duidelijk schuldig over de dood van haar familie. Ze heeft hun niet kunnen beschermen. Waarom zijn hun dood en zij niet? Waarom mag zij leven?
Verdriet en depressie: het voelt voor de kijker en de hoofdpersoon alsof er absoluut geen zin meer is in dit leven. De wereld die we kenden is voor goed weg. De hoofdpersoon heeft niemand en is hopeloos. Elke dag is een gevecht in angst. En voor wat?
Woede: de hoofdpersoon en de kijker moeten woedde voelen. Woedde tegenover de domheid en ignorantie van de mensheid. Waarom lieten ze dit gebeuren? Als iedereen dit serieus had genomen zouden we hier niet zijn. 

Deze themas zijn als het ware een uitvergroot beeld van de emoties die mensen mogelijk nu voelen. 

​

In mijn voorstelling word er niet veel gesproken, behalve in de video boodschappen die het meisje (genaamd sabrina) opneemt. Ik heb hiervoor gekozen zodat het gevoel dat sabrina eenzaam en hulpeloos is wordt versterkt. Ook heb ik bij het verliezen van sabrina’s laatste familie lid zoveel mogelijk verdriet en rouw in de vorm van huilen en schreeuwen in het spel proberen te zetten om het thema van verdriet en depressie extra te versterken. 

​

​Ik heb geprobeerd om door middel van lege/stille plekken te filmen te illustreren dat inderdaad 70% van de wereld bevolking is overleden.